پاپیتال

پاپیتال...

الهی ای نزدیک‌تر از من به او به دلش و دلم دردی ست که تنها تو را درمانگر است به جانم خواهشی‌ست که تو را می‌طلبد به دلم تمنایی‌ست که شوق تو دارد.ای طراوت بخش لحظات تنهاییمنه لطف تو مرا درخورنه ثناء تو مرا تواننه معرفت تو مرا سزا و نه انس تو مرا یاردریاب این بنده‌ی پریشان روزگار رااشتیاق خویش را به دلم بیشتر کن و آندم که به درگاهت رسیدم در بگشا که مرا نیازی‌ست ز توالهیآرامشش آرزوی من است + نوشته شده در پنجشنبه نوزدهم خرداد ۱۴۰۱ ساعت 1:40 توسط حمید  |  پاپیتال...

پنجره ی دلم را باز می‌کنمعطر آمدنت به خانه ی دلم می‌آیدلبخند به لب‌هایم برمی‌گرددو از رقص بی‌پروای لباسم می‌فهممتو را آخرین بار و در کدام خیال و رویایمبا کدام پیراهنم بوسیده‌امتو را چگونه صدا بزنمکه قلب شمعدانی‌ها فرو نریزد؟تو را چگونه بخواهمکه خورشید، فردا دوباره به خانه برگردد؟تو را چگونه در آغوش بکشمکه پیراهنم به تو حسادت نکند؟پیش از تو را به یاد ندارمبعد از تو را نخواهم زیستو دیگر کسی، مرا بی‌تو به خاطر نخواهد آوردپنجره ی دلم را باز می‌کنمعطر موهایت به خانه ی دلم می‌آیدو من منتظر آمدنت می‌مانممرا بخواه که غیر از توجای هیچ‌کس در زندگی منخالی نیست پاپیتال...